พายุไต้ฝุ่นหว่องฟ้ง

ตัวระบบบริเวณความกดอากาศต่ำถูกบันทึกไว้ครั้งแรกโดยศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมในวันที่ 9 พฤษภาคม ขณะที่ระบบอยู่ใกล้กับไมโครนีเซีย วันต่อมาระบบพัฒนาขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนทางตะวันออกของเกาะมินดาเนา ประเทศฟิลิปปินส์ และมีการเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตกอย่างช้า ๆ ต่อมาศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ออกการแจ้งเตือนการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อน ขณะที่การพาความร้อนเริ่มเข้าบังศูนย์กลาง วันต่อมา PAGASA ได้จัดให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนตามมาตราของหน่วยงาน และให้ชื่อท้องถิ่นกับระบบว่า อัมโบ (Ambo) นับว่าเป็นพายุหมุนเขตร้อนลูกแรกของฤดูกาลที่เข้าสู่พื้นที่รับผิดชอบของหน่วยงาน[6] โดย PAGASA ตั้งข้อสังเกตว่าอาจไม่จำเป็นที่จะต้องเพิ่มสัญญาณเตือน เนื่องจากตัวระบบที่มีกำลังอ่อน[7] วันต่อมา ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ปรับให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และให้รหัสว่า 01W[8] ตัวพายุยังคงทวีกำลังแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ต่อมากรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นปรับให้ระบบเป็นพายุโซนร้อน และให้ชื่อว่า หว่องฟ้ง (Vongfong)[9] หลังจากนั้นไม่นาน ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมก็ปรับให้ระบบเป็นพายุโซนร้อนเช่นกัน[10] จากสภาพแวดล้อมที่ดีคือมีลมเฉือนต่ำ อุณหภูมิน้ำทะเล 29 ถึง 30 องศาเซลเซียส และมีกระแสพัดออกที่ดี ทำให้พายุหว่องฟ้งมีการทวีกำลังแรงขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงต้นของวันที่ 13 พฤษภาคม[11] จากนั้นไม่นาน กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้ปรับให้หว่องฟ้งเป็นพายุโซนร้อนกำลังแรง และต่อมาศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมก็ปรับให้พายุเป็นพายุไต้ฝุ่นระดับ 1 ที่ความเร็วลม 130 กม./ชม. ด้วย และยังระบุว่าตัวโครงสร้างพายุมีการพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้ปรับให้หว่องฟ้งเป็นพายุไต้ฝุ่นในวันเดียวกันนี้[11] ไม่นานนัก JTWC ได้ปรับให้พายุหว่องฟ้งเป็นพายุไต้ฝุ่นระดับ 2 เมื่อตาพายุเริ่มปรากฏชัดขึ้น และอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา พายุหว่องฟ่งได้บรรลุถึงความรุนแรงระดับพายุไต้ฝุ่นระดับ 3[12] หว่องฟ้งเกิดวัฏจักรการแทนที่กำแพงตาและอ่อนกำลังลงกลับไปเป็นพายุไต้ฝุ่นระดับ 2 แต่หว่องฟ้งสิ้นสุดวัฏจักรดังกล่าวอย่างรวดเร็ว และได้ทวีกำลังกลับขึ้นมาเป็นระดับที่ 3 อีกครั้งหนึ่ง วันที่ 14 พฤษภาคม เวลา 12:15 น. ตามเวลาท้องถิ่นประเทศฟิลิปปินส์ พายุหว่องฟ้งพัดขึ้นฝั่งในเมืองซันโปลิการ์โป จังหวัดซีลางังซามาร์[13] และอ่อนกำลังลงอย่างต่อเนื่องขณะมีการเคลื่อนตัวผ่านช่องแคบติเกา และเข้าใกล้กับจังหวัดซอร์โซโกนมากขึ้น[14] วันต่อมา PAGASA พบว่าพายุพัดขึ้นฝั่งเพื่มอีกห้าแห่ง ได้แก่ เกาะดาลูปิริ เกาะกาปูล เกาะติเกา เกาะบูรีอัส และเมืองซันอันเดรส จังหวัดเคโซน ในคาบสมุทรบนด็อกของเกาะลูซอน ประเทศฟิลิปปินส์[15] พายุหว่องฟ้งอ่อนกำลังลงจากการพัดขึ้นฝั่งหลายที่ วันที่ 15 พฤษภาคม กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้ปรับให้พายุไต้ฝุ่นหว่องฟ้งเป็นพายุโซนร้อนกำลังแรง[16] ส่วนศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ปรับให้ระบบเป็นพายุโซนร้อน พายุโซนร้อนกำลังแรงหว่องฟ้งทำให้เกิดฝนตกหนักและลมแรงในพื้นที่เมโทรมะนิลา ซึ่งเป็นเขตเมืองหลวงของประเทศฟิลิปปินส์ รวมถึงบริเวณอื่นของเกาะลูซอนด้วย ต่อมาพายุหว่องฟ้งพัดขึ้นฝั่งครั้งที่ 7 ที่เมืองรียัล จังหวัดเคโซน และมุ่งหน้าเข้าไปบนแผ่นดินของเกาะลูซอน ทำให้เกิดฝนตกหนักอย่างมากไปทั่วเขตกิตนางลูโซน[17][18] ต่อมาพายุหว่องฟ้งอ่อนกำลังลงเป็นพายุโซนร้อนขณะกำลังอยู่บนแผ่นดินของเกาะลูซอน ต่อมาวันที่ 16 พฤษภาคม พายุหว่องฟ้งเคลื่อนตัวออกจากเกาะลูซอนลงสู่ทะเลฟิลิปปินตะวันตก ทางด้านตะวันตกของจังหวัดตีโมกอีโลโคส หลังจากที่พายุหว่องฟ้งโจมตีหลายพื้นที่ของประเทศฟิลิปปินส์ไปแล้ว ตัวพายุได้อ่อนกำลังลงเป็นพายุโซนร้อน ขณะที่ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมปรับให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และออกคำเตือนฉบับสุดท้ายพร้อมกันนั้นเลย แม้ว่ากรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นยังคงจัดให้ตัวพายุเป็นพายุโซนร้อนอยู่ ในที่สุดทางกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นก็ได้ปรับให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และออกคำเตือนฉบับสุดท้ายให้กับพายุ

ในการเตรียมรับมือพายุของประเทศฟิลิปปินส์ มีการประกาศการเตือนภัยระดับ 3 ทั่วจังหวัดซีลางังซามาร์และบางส่วนของจังหวัดฮีลากังซามาร์[19] มีการสั่งอพยพประชาชนกว่าหมื่นครอบครัวในบริเวณซามาร์ออกไปยังศูนย์อพยพ และเนื่องจากการระบาดทั่วของโรค COVID-19 ทำให้ศูนย์อพยพรับผู้อพยพได้เพียงครึ่งหนึ่งของความจุเท่านั้น และยังมีการร้องขอให้มีการสวมหน้ากากเพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของไวรัสด้วย[20] ในวันที่ 27 พฤษภาคม โดยพายุไต้ฝุ่นหว่องฟ้งทำให้เกิดความเสียหายทางการเกษตร 1.57 พันล้านเปโซฟิลิปปินส์ และทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวน 5 คน[21][22]

พายุโซนร้อนนูรี

วันที่ 10 มิถุนายน กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นเริ่มติดตามพายุดีเปรสชันเขตร้อนกำลังอ่อน ที่ก่อตัวขึ้นทางตะวันออกของประเทศฟิลิปปินส์ หลายวันต่อมา PAGASA ได้เริ่มติดตามระบบเช่นกัน และให้ชื่อท้องถิ่นกับระบบว่า บุตโชย (Butchoy)[23][24] โดย PAGASA ระบุว่าพายุดีเปรสชันเขตร้อนบุตโชยพัดขึ้นฝั่งครั้งแรกบนเกาะโปลิลโลในเวลา 17:30 น. ตามเวลาท้องถิ่น และพัดขึ้นฝั่งครั้งที่สองในเมืองอินฟันตาในอีกไม่นานนัก ต่อมาศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ออกการแจ้งเตือนการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนให้กับระบบ

พายุทำให้เกิดอุทกภัยเป็นบริเวณกว้างทั่วประเทศฟิลิปปินส์ ขณะที่เคลื่อนตัวผ่านเกาะลูซอนและเสริมกำลังให้กับมรสุมตะวันตกเฉียงใต้ หลังจากนั้นไม่นาน ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ปรับให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และให้รหัสว่า 02W โดย 02W ได้เริ่มทวีกำลังแรงขึ้นในทะเลฟิลิปปินตะวันตก และกลายเป็นพายุโซนร้อนและได้รับชื่อ นูรี (Nuri) จากกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นในวันที่ 12 มิถุนายน

นูรีทวีกำลังแรงขึ้นอยู่ภายในทะเลจีนใต้ โดยกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้วิเคราะห์ว่าระบบมีความเร็วลม 75 กม./ชม. วันที่ 13 มิถุนายน ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ปรับให้นูรีเป็นพายุโซนร้อน อย่างไรก็ตาม ในวันถัดไป ทั้งกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นและศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมต่างปรับลดความรุนแรงของนูรีเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน จากนั้นระบบได้เคลื่อนขึ้นฝั่งใกล้กับเมืองหยางเจียง โดยศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ออกคำเตือนฉบับสุดท้ายในเวลาต่อมา[25] ในฮ่องกง พายุนูรีทำให้เกิดฝนตกหนัก โดยทำให้มีผู้เสียชีวิตหนึ่ง[26]

พายุโซนร้อนซินลากู

วันที่ 29 กรกฎาคม พื้นที่ความแปรปรวนในเขตร้อนอยู่ห่างจากมะนิลา ฟิลิปปินส์ปทางตะวันออกหลายร้อยกิโลเมตร ตัวระบบเคลื่อนตัวไปทางตะวันตกมุ่งหน้าสู่ทะเลจีนใต้ บริเวณทะเลจีนใต้มีสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยต่อการพัฒนา เนื่องจากหน้าปะทะอากาศเหมยหยูที่เกิดขึ้นเป็นประจำทุกปีนั้นอ่อนกำลังลงอย่างมีนัยสำคัญ โดยกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้ปรับให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ในช่วงต้นของวันที่ 31 กรกฎาคม ตัวพายุดีเปรสชันเขตร้อนพยายามรวบรวมการจัดระบบ เนื่องจากอยู่ใกล้กับแผ่นดินและการไหลเวียนระดับต่ำที่ศูนย์กลสงนั้นถูกเผยออกในวันที่ 31 กรกฎาคม จากนั้นช่วงต้นของวันที่ 1 สิงหาคม พายุดีเปรสชันได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อน และได้รับชื่อว่า ซินลากู (Sinlaku) จากนั้นไม่นาน ซินลากูเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ เหนือทะเลจีนใต้โดยไม่มีการทวีกำลังแรงขึ้น และในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนั้นจึงพัดขึ้นฝั่งใกล้อ่าวฮาลองในภาคเหนือของเวียดนาม จากนั้นจึงได้อ่อนกำลังลงขณะพัดผ่านพื้นที่ภูเขาสูงของเวียดนาม[27]

ซินลากูทำให้เกิดฝนตกอย่างหนักทั่วทั้งภาคกลางและภาคเหนือของประเทศเวียดนาม ทำให้เกิดอุทกภัยขึ้น โดยมีผู้เสียชีวิตจำนวน 2 คน จากเหตุการณ์ทำนบถล่มและน้ำป่าไหลหลาก และยังทำให้บ้านเรือนนับหลายพันหลังคาเรือนประสบอุทกภัย พืชผลทางการเกษตรได้รับความเสียหายอย่างกว้างขวาง[28] ขณะที่เศษเหลือของซินลากูได้พัดลงสู่มหาสมุทรอินเดียและทวีกำลังแรงขึ้นเป็นหย่อมความกดอากาศกำลังแรงในช่วงวันที่ 5–8 สิงหาคม โดยก่อนหน้านั้นได้พัดผ่านประเทศไทยและสร้างความเสียหายขึ้นจำนวนมาก ซึ่งเหตุการณ์อุทกภัยในประเทศไทยจากอิทธิพลของซินลากูทำให้มีผู้เสียชีวิต 4 คน[29] และส่วนที่เหลือของพายุยังทำให้เกิดฝนตกหนักในบางพื้นที่ของประเทศอินเดียด้วย[30][31]

พายุไต้ฝุ่นฮากูปิต

วันที่ 1 สิงหาคม กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นเริ่มเฝ้าติดตามพายุดีเปรสชันเขตร้อนกำลังอ่อนที่ก่อตัวขึ้นในตอนบนของทะเลฟิลิปปิน โดย PAGASA ได้จัดให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และให้ชื่อว่า ดินโด (Dindo)[32] จากนั้นศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ปรับให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และให้รหัสเรียกว่า 03W โดยตัวพายุได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อนในวันที่ 1 สิงหาคม ตามรายงานของกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่น และได้รับชื่อว่า ฮากูปิต (Hagupit) จากนั้นฮากูปิตได้เริ่มทวีกำลังแรงขึ้นในทะเลฟิลิปปิน โดยมีกำลังลมถึง 75 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ในช่วงท้ายของวันที่ 1 สิงหาคม ในวันที่ 2 สิงหาคม ฮากูปิตยังคงทวีกำลังแรงขึ้นอย่างต่อเนื่องทางใต้ของจังหวัดโอกินาวะ ประเทศญี่ปุ่น ซึ่งฮากูปิตทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุโซนร้อนกำลังแรงในช่วงระหว่างวันที่ 2 สิงหาคม และมีกำลังลมสูงสุดใกล้กับพายุระดับ 1 ในช่วงต้นของวันที่ 3 สิงหาคม ต่อมาฮากูปิตได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไต้ฝุ่นบริเวณทางตอนเหนือของไต้หวัน โดยเริ่มมีการก่อตัวของตาพายุขนาดใหญ่ขึ้นที่ศูนย์กลางพายุขณะกำลังประชิดประเทศจีน ต่อมาในเวลา 17:00 UTC ฮากูปิตพัดขึ้นฝั่งที่เวินโจว ประเทศจีน ด้วยความเร็วลมพัด 85 ไมล์ต่อชั่วโมง และความกดอากาศ 975 มิลลิบาร์ หลังจากพัดขึ้นฝั่งแล้ว ฮากูปิตยังคงกำลังในระดับพายุไต้ฝุ่นอยู่เป็นเวลา 6 ชั่วโมง ก่อนจะเริ่มอ่อนกำลังลงอย่างรวดเร็ว ต่อมาในช่วงระหว่างวันที่ 4 สิงหาคม ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้รับให้ฮากูปิตเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ขณะที่กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นยังคงติดตามระบบในฐานะพายุโซนร้อน

ในการเตรียมรับพายุฮากูปิต ทางการจีนได้สั่งอพยพประชาชนในพื้นที่เสี่ยงอุทกภัย[33] โดยฮากูปิตทำให้เกิดปริมาณน้ำฝนสูงสุดที่ 13.11 นิ้ว (333 มิลลิเมตร) ในเขตจิงชานของเวินโจว[34] และทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวน 12 คน

พายุโซนร้อนชังมี

วันที่ 7 สิงหาคม กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นเริ่มติดตามพายุดีเปรสชันเขตร้อนกำลังอ่อนในทะเลฟิลิปปิน ไม่นานนักจากนั้น ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้ออกการแจ้งเตือนการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนกับระบบ ในวันเดียวกันนั้น กรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่นได้ปรับให้ระบบเป็นพายุโซนร้อน และให้ชื่อว่า ชังมี (Jangmi)[35] พายุชังมีเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปทางเหนือ และส่งผลกระทบกับประเทศเกาหลีใต้

พายุชังมีทำให้มีปริมาณน้ำฝนสะสมขณะเคลื่อนผ่านหมู่เกาะรีวกีว ประเทศญี่ปุ่นสูงสุดที่ 55.8 มิลลิเมตรบนเกาะคุเมจิมะ ส่วนในประเทศเกาหลีใต้จังมีทำให้มีปริมาณน้ำฝนสะสมที่ 66.04 มิลลิเมตรในพื้นที่เกิดอุทกภัยมาก่อนหน้าพายุชังมีแล้ว[36][37]

พายุโซนร้อนกำลังแรงเมขลา